Podczas rozruchu rurociąg parowy jest chłodniejszy niż para. Prowadzi to do przenoszenia ciepła z pary do rury, a ponieważ powietrze otaczające rury jest również chłodniejsze niż para, zachodzi również wymiana ciepła między rurami a otaczającym powietrzem. Jednocześnie para, która styka się z chłodniejszymi rurami, będzie się skraplać. Szybkość kondensacji jest maksymalna podczas rozruchu, ponieważ różnica temperatur między parą a rurociągiem jest największa. Ta szybkość kondensacji nazywana jest „obciążeniem początkowym”.
Obciążenie bieżące
Po rozgrzaniu rurociągu różnica temperatur między parą a rurociągiem naturalnie się zmniejszy. Jednak kondensacja będzie nadal występować, ponieważ rurociągi emitują ciepło do otoczenia. Ta szybkość kondensacji nazywana jest „obciążeniem roboczym”. Kondensat, który opada na dno rury, jest przenoszony przez parę, a także grawitacyjnie do określonych punktów, z których jest odprowadzany.
Ten sam proces zachodzi, gdy para wodna przepływa z sieci dystrybucyjnej do sekcji utylizacji. Energia pary jest wykorzystywana do podgrzewania sprzętu i produktu, wymiana ciepła trwa nawet po osiągnięciu temperatury. Ponieważ kondensat tworzy się w wyniku wymiany ciepła, należy go usunąć zarówno z sieci dystrybucyjnej, jak i sekcji utylizacji. Ten kondensat jest źródłem energii i może być ponownie wykorzystany jako gorąca woda zasilająca kocioł. Nieodzyskiwanie tego kondensatu jest po prostu stratą energii, dlatego zaleca się odzyskanie całego kondensatu do zbiornika wody zasilającej kocioł i dokończenie obiegu pary i kondensatu.