WPŁYW TLENU
Najbardziej szkodliwym z rozpuszczonych gazów jest tlen, który może powodować wżery metali. Bardzo mała ilość tlenu może spowodować poważne uszkodzenia, mieszanina tlenu i wody jest połączeniem silnie korodującym. Ta korozyjna natura podwaja się co 18 st. F wzrost temperatury. Ponadto korozja żelaza tworzy rozpuszczalny wodorowęglan, który nie pozostawia powłoki ochronnej na metalu. Jeśli obecny jest również tlen, tworzy się rdza i uwalnia się CO2, który może powodować większą korozję.
Korozję tlenową można rozpoznać po wżerach, które zwykle znajdują się w górnej części bębna parowego lub na linii wodnej. Wżery tlenowe i tworzenie się kamienia mogą zniszczyć rurociągi i rury kotła, a także zakłócać przenoszenie ciepła i działanie zaworów redukcyjnych i mechanizmu pułapki.
Tlen można usunąć z wody zasilającej, zarówno poprzez mechaniczne, jak i chemiczne odpowietrzenie
Ilość rozpuszczonego tlenu obecnego w wodzie w dużym stopniu zależy od temperatury wody zasilającej. Rozpuszczalność tlenu w wodzie zmniejsza się wraz ze wzrostem temperatury wody. Zawartość rozpuszczonego tlenu w wodzie przy 20 ° C wynosi 9 ppm, przy 60 ° C 5 ppm, a przy 90 ° C nieco poniżej 2 ppm. W 100 ° C zawartość tlenu teoretycznie wynosi 0 ppm.
Usuwanie tlenu przez ogrzewanie (np. Bezpośrednie wtryskiwanie pary) zmniejsza zapotrzebowanie na drogie chemikalia wychwytujące tlen (najczęściej siarczyn sodu), których dodanie w rzeczywistości prowadzi do zwiększenia TDS wody zasilającej i dłuższego przedmuchu.
Bezpośredni wtrysk do spoiny jest jedną z najbardziej efektywnych metod ogrzewania zbiornika zasilającego kocioł. Do podgrzania wody zasilającej można użyć odgazowywacza poprzez jej dokładne wymieszanie z gorącym kondensatem i parą rozprężną. Ten proces może spowodować uwolnienie rozpuszczonych gazów. Poniższa animacja przedstawia działanie odgazowywacza.
Atmosferyczne zbiorniki zasilające kocioł normalnie pracują w temperaturze około 85-95 ° C, co pozostawia zawartość tlenu około 2 mg / litr (ppm). Nie jest możliwa praca w wyższych temperaturach ze względu na możliwość kawitacji w pompie zasilającej i bliskość temperatury nasycenia.
Całkowite usunięcie wymaga dodatkowej obróbki chemicznej. Jednym ze stosowanych procesów jest dodanie katalizowanego siarczynu sodu.
2NA2SO3 + O2 —-> 2NA2SO4
W reakcji jeden funt tlenu zużyje 7,88 funta czystego katalitycznego siarczynu sodu. W praktyce dodaje się około 10 funtów na funt tlenu, aby przenieść niewielki nadmiar siarczynu w wodzie kotłowej. Wyższe siarczyny nie tylko będą pełne odpadu, ale także zwiększą TDS wody kotłowej, co z kolei zwiększy wymagany stopień przedmuchu, a tym samym większe straty.
WPŁYW DWUTLENKU WĘGLA
Najbardziej rozpowszechnionym rodzajem korozji układu kondensatu jest dwutlenek węgla. Znaczną część awarii systemu odzyskiwania kondensatu można przypisać problemowi z uzdatnianiem wody zasilającej, który pozwala dwutlenkowi węgla przedostawać się do rur systemu dystrybucyjnego. Dwutlenek węgla dostaje się do układu wraz z wodą zasilającą kocioł w postaci rozpuszczonej i dwuwęglanowej. Dwutlenek węgla jest odprowadzany z parą wodną i skrapla się, tworząc kwas węglowy. Kwas węglowy może łączyć się z jednym i czwartym funta stali na funt CO2, tworząc rowek na dnie rurociągu. Z biegiem lat pochłania to dużo metalu i powoduje wiele innych problemów.
CO2 + H2O ——> H2CO3
Podgrzewanie wody zasilającej i utrzymywanie jej w wysokiej temperaturze przed jej dostarczeniem do kotła w zbiorniku zasilającym może odprowadzać zarówno tlen, jak i wolny dwutlenek węgla. Jakikolwiek pozostały tlen można następnie usunąć przez dodanie chemicznego zmiatacza tlenu, takiego jak katalizowany siarczyn sodu.